Podgorica se nalazi na raskrsnici nekoliko značajnih putnih pravaca, koji se slivaju dolinama rijeke Zete, Morače i Cijevne, u kotlini Skadarskog jezera i u blizini Jadranskog mora, u plodnoj ravnici sa povoljnim klimatskim uslovima. Ovaj prostor je još od davnina bio veoma pogodan za formiranje ljudskih naselja, zato su ovdje naselja postojala još u praistorijsko doba. Najstariji ostaci materijalne kulture na ovom području pripadaju mlađem kamenom dobu. Dalji razvoj omogućio je pojavu organizovanog ljudskog naselja koje će preživjeti mnoge događaje.

U ilirskom razdoblju su na području Zetsko-bjelopavlićke kotline živjeli pripadnici dva ilirska plemena – Labeati i Dokleati, koji su najneposrednije uticali na nastanak ovdašnjih naselja. Labeati su naseljavali područje od Skadra do današnje Podgorice. Imali su svoju tvrđavu Meteon, današnji Medun, i razvijenu organizaciju života, posebno vojnu. I Dokleati su bili nastanjeni u dolini rijeke Zete, te su, zahvaljujući plodnoj ravnici i povoljnom geografskom i saobraćajnom položaju, imali brzi ekonomski uspon. Njihovo najveće naselje bila je Duklja. Grad se nalazio na oko tri kilometra sjeverozapadno od današnje Podgorice. Urbanistički, Duklja je bila prilagođena konfiguraciji terena. To je za ono doba bio veliki grad, sa 8-10 hiljada stanovnika, u kome su bila riješena sva osnovna komunalna pitanja. Relativno veliku gustinu naseljenosti, u prostoru koji je imao jedva nešto više od desetak kilometara u prečniku, uslovili su geografski položaj, povoljni klimatski i ekonomski uslovi i odbrambene pozicije, što je za ta vremena bilo od velikog značaja.

Počev od V vijeka, od dolaska prvih slovenskih i avarskih plemena i početka raspada Rimske imperije, na ovom prostoru se zbivaju mnogi krupni događaji. Prestaju funkcije nekih dotadašnjih utvrđenja, nastaju novi gradovi. Duklja je porušena. Slovenske skupine koje se doseljavaju, u stalnim borbama sa Vizantijom, teže stvaranju nove države. U svim tim previranjima nastaje novo naselje – Ribnica, koje je ovo ime dobilo, vjerovatno, po rijeci Ribnici uz koju je nastalo. Geografski položaj uslovio je i saobraćajni značaj Ribnice, kao raskrsnice glavnih putnih pravaca, preko koje je održavana veza ovih krajeva sa zapadom. Kada su se konačno nastanili u ovim krajevima, Sloveni su, stvarajući novu državu, počeli razvijati svoju kulturu i umjetnost. To je bila kultura koja je odgovarala srednjovjekovnoj crkvi i feudalnoj klasi. Uporedno javljanje imena Ribnica i Podgorica, u prvim decenijama XIV vijeka navodi na zaključak o postojanju dva naselja.

Prvi put se ime Podgorica pominje 1326. godine u jednom sudskom dokumentu Kotorskog arhiva. Podgorica, odnosno ranije Ribnica, bila je ekonomski jaka. Trgovačke veze između Dubrovnika i države Nemanjića, koje su bile veoma razvijene, održavane su putem koji je, preko Trebinja i Nikšića, vodio za Podgoricu. Kako se nalazila na najprometnijoj raskrsnici puteva, Podgorica je bila središte veoma živog strujanja roba, trgovaca, kurira i drugih putnika, što je podspješivalo njen razvoj, ekonomsku moć, vojničku snagu i strategijski značaj.

Prema izvoru iz 1423. godine, između Mletaka i despota Đurđa Brankovića sklopljen je dogovor po kojem je Podgorica postala jedno od sjedišta despotovih vojvoda. Tu su imali svoj dvor, a 1448.godine despotov namjesnik u Podgorici je postao vojvoda Altoman. Tada se kao pretendent na nasljeđe Balšića javlja i Stefan Crnojević. On se udružuje sa Mlecima, i poslije pobjede nad despotovim vojvodama 1452.godine predaje Podgoricu Mletačkoj Republici koja je držala Skadarsko područje. Ali, ta vlast nije bila dugog vijeka, jer ubrzo Mehmed II Osvajač, 1455. godine, osvaja utvrđeni grad Medun, a dvije godine zatim i veći dio Zete.

Turskom okupacijom Podgorice 1474.godine, prekinut je ekonomski, kulturni i umjetnički uspon grada. Turci su u Podgorici podigli veliku tvrđavu i dotadašnje naselje sa veoma razvijenim trgovačkim vezama pretvorili u glavni odbrambeni i napadački bastion prema nepokornim plemenima. Iz tako utvrđenog grada, sa kulama, kapijama i odbrambenim bedemima, Turci su odolijevali svim napadima. Ta tvrđava, sagrađena na ušću Ribnice u Moraču, nazvana je Depedogen a Konstantin Jireček je u svojim istraživanjima označava kao tvrđavu Podgorica.

Na osnovu odluke Berlinskog kongresa 1878. godine, Podgorica je pripojena Crnoj Gori. To je označilo kraj četvorovjekovne osmanlijske okupacije i početak novog razdoblja u razvoju i Podgorice i Crne Gore. Grad se relativno brzo razvijao i izrastao u jako tržište. Javljaju se prvi oblici koncentracije kapitala, a 1904. godine osniva se prva značajnija finansijska ustanova – Zetska štedionica, koja će ubrzo prerasti u Podgoričku banku. Izgrađuju se putevi prema svim okolnim gradovima, a 1902. godine Podgorica dobija i prvo značajnije privredno preduzeće – Fabriku duvana.

U periodu između dva rata Podgorica broji oko 13 000 stanovnika.

U II svjetskom ratu bombardovana je preko 70 puta i do temelja je razorena. Dala je oko 4100 žrtava, a oslobođena je 19. decembra 1944. godine.

Pod nazivom Titograd, 13. jula 1946. godine, postaje glavni grad Republike Crne Gore. To je označilo početak novog života. U narednom periodu ostvaren je sveopšti preobražaj grada. Uvećan je materijalni, kadrovski i naučno-tehnički potencijal, snažno se razvilo obrazovanje, osnovane mnoge nove kulturne i zdravstvene institucije, a grad je modernim saobraćajnicama i vazdušnim vezama povezan sa čitavom zemljom i sa inostranstvom. Tako Titograd postaje privredni, društveno-ekonomski i kulturni centar Crne Gore.

Ime Podgorica vraćeno je 2. aprila 1992.godine.

Na referendumu o nezavisnosti Crne Gore, održanom 21. maja 2006. godine, većinskom voljom građana, Crna Gora je obnovila svoju nezavisnost. Podgorica je postala glavni grad države Crne Gore.